Witaj, jestem Kamila i mam kilka na pozór wykluczających się facet, które łączy jeden wspólny mianownik: doświadczenie straty i płynąca z niego potrzeba codziennej celebracji życia i przyczynienia się do rozwoju dobrej kultury żałobnej.
Jestem towarzyszką żałoby. 27 października 2018 roku na przejściu dla pieszych w Jeleniej Górze zginął mój tata. To wydarzenie, bez przesady, było dla mnie mentalnym punktem zwrotnym i pierwszym w życiu poważnym impulsem do przemyśleń na temat własnej śmiertelności. W skomplikowanym procesie żałoby pomogła mi m.in. wykwalifikowana towarzyszka żałoby. Jej inspirujące słowa powracają w moich myślach do dziś. Podążając tym przed laty wytyczonym szlakiem zrodziła się we mnie potrzeba zgłębienia wiedzy na temat żałoby jako procesu.
Pierwszym etapem na „nowej drodze” było ukończenie szkolenia PRO „Praca z osobą w żałobie – nowe perspektywy” prowadzonego przez Anję Franczak z Instytutu Dobrej Śmierci w Warszawie.
W październiku 2024 roku ukończyłam prawie dwuletni kurs kwalifikacyjny – Große Basisqualifikation für Trauerbegleitung – będący podstawą do towarzyszenia osobom po stracie, według standardów Federalnego Stowarzyszenia Towarzyszenia w Żałobie w Niemczech (Bundesverband Trauerbegleitung e. V.- BVT)[1]. Jestem członkinią tego stowarzyszenia.
Otrzymany po ukończeniu kursu certyfikat kwalifikacje mnie do:
- indywidualnego wspierania osób przechodzących żałobę;
- pracy w grupach;
- pracy z osobami przechodzącymi żałobę niepowikłaną, skomplikowaną, oraz stabilizacji w procesie żałoby traumatycznej i skomplikowanej;
- tworzenia projektów służących wspieraniu w procesie żałoby w różnych kontekstach zawodowych.
Od lutego 2024 roku pracuję jako wolontariuszka w organizacji humanitarnej Johanniter-Unfall-Hilfe e.V. (Joannici Dzieło Pomocy). Należę do zespołu zajmującego się doradztwem po stracie i towarzyszeniem osobom przechodzącym żałobę. Moją ulubioną formą towarzyszenia jest tzw. żałobna wędrówka oraz kreatywne formy pracy.
Jestem magistrą historii sztuki, ukończyłam Uniwersytet we Wrocławiu. Od 2011 roku pracuję na Uniwersytecie w Marburgu. Tematy związane ze śmiercią, stratą i żałobą należą do jednych z „ulubionych” i – na przestrzeni wszystkich epok – całkowicie zglobalizowanych motywów w sztuce. W ostatnich latach powracają w mojej pracy w bardziej praktycznym wymiarze, a hasło „ocalić od zapomnienia” stało się jej motywem przewodnim. Jestem koordynatorką projektu DUCH – Documenting Ukrainian Cultural Heritage z ramienia Niemieckiego Centrum Dokumentacji Historii Sztuki – Bildarchiv Foto Marburg we współpracy z Ukraine Art Aid Center. Projekt zajmuje się dokumentacją fotograficzną zagrożonego wojną dziedzictwa kulturowego w Ukrainie.
Od października 2024 biorę udział w pilotażowym projekcie Wydziału Teologicznego Uniwersytetu w Marburgu we współpracy z Muzeum Kultury Sepulkralnej w Kassel. Celem tego kursu certyfikacyjnego, o nazwie „Śmierć i transformacja. Międzykulturowe horyzonty interpretacji w kontekście umierania, pochówku i żałoby”, jest zrozumienie – na poziomie teoretycznym, systematycznym oraz praktycznym – w jak powstawały kulturowe wzorce i rytuały pożegnań, pochówków i opłakiwania, oraz dlaczego i w jaki sposób zmieniały się na przestrzeni setek (tysięcy) lat.
Łącząc wszystkie te kwalifikacje staram się wpłynąć na zmianę kultury żałobnej nie tylko w moim najbliższym otoczeniu, ale również w miejscu mojej pracy. Jestem w trakcie organizacji szkolenia dla pracowników „Kultura żałoby w miejscu pracy”.
Jestem emigrantką, mieszkającą poza granicami Polski Jeleniogórzanką. Od 2007 roku żyję w heskim mieście uniwersyteckim Marburgu. Czuję się jednak mocno związaną z regionem, z którego pochodzę. Karkonosze, Izery, Rudawy Janowickie i Kaczawy stanowią moje „naturalne środowisko”, które w każdej odsłonie wpływa na mnie stymulująco. Tragiczna śmierć mojego taty sprawiła, że na pewien czas moja bliska relacja z miejscem pochodzenia stała się skomplikowana. Podążając moim wewnętrznym szlakiem żałobnym przedeptałam wszystkie znane mi ścieżki na nowo, dzięki czemu myślę dziś o Kotlinie Jeleniogórskiej jako o domu, do którego się chętnie powracam.
[1] To profesjonalne stowarzyszenie na rzecz wspierania w żałobie w Niemczech postrzega siebie jako rzecznika osób pogrążonych w żałobie, osób towarzyszących procesom żałobnym oraz osób zajmujących się nauczaniem i badaniami nad żałobą. https://bv-trauerbegleitung.de/